Raz, dwa, trzy! Baba Jaga patrzy!

Jak mawiają na przedmieściach Goniądza, mokradła bywają tajemnicze. I tak właśnie było podczas jednego z naszych, ubiegłorocznych wyjazdów w Dolinę. Nie pisałem dotąd o tym zdarzeniu, gdyż prawdopodobnie mój mózg wyparł skutecznie je na tak długo, jak to było możliwe, a poza tym nie było się czym chwalić.

Nigdy nie nocowaliśmy w tym miejscu, bo niby i po co? Ot grądzik, jakich wiele w okolicy, której specjalnie nie cenię, gdyż krajobrazowo jest nudna, jak dwunastnica w oliwie z ostatniego tłoczenia. Teren ten obfituje jednak w łosie i w wilki, więc zaglądamy tam od czasu do czasu, ale zawsze tylko na chwilę.

Nie pamiętam już, co spowodowało, że postanowiliśmy spędzić noc akurat na tej mineralnej wysepce, wykwitłej pośród przedwcześnie zmurszałych łąk? Zapewne chodziło nam o to, żeby być tam o świcie bez robienia zbędnego zamieszania na co pozwala stworzona (nie chwaląc się) przeze mnie - i znana już Wam zapewne - filozofia karslipingu.

Tak, czy siak dotarliśmy w to miejsce późnym popołudniem, a właściwie – żeby być precyzyjnym - wczesnym przedwieczorem. W trymiga przygotowaliśmy barłóg w bagażniku i zajęliśmy się prozaicznymi, biwakowymi zajęciami. To znaczy ja zająłem się powyższymi, a Iwona powędrowała hen ku przyrodzie, by uwiecznić na matrycy kres dnia, gdyż moja żona – nie wiedzieć czemu – ukochała sobie akurat tę porę doby.

Gros prozaicznych, biwakowych czynności, o których napisałem, to przede wszystkim rozpalenie ognisko-kuchni oraz przygotowanie koktajlu na bazie lokalnego destylatu (przepis poniżej), przy czym kolejność zdarzeń bywa czasem odwrotna.

***

Składniki koktajlu:

Lokalny destylat

Świeża kolendra

Dojrzała limonka

Mięta biebrzańska

Wiosenny sok z młodej brzozy

Lód

Kieliszek

Sposób przyrządzenia koktajlu:

Wyrzuć precz kolendrę, limonkę, miętę, wiosenny sok oraz lód. Weź butelkę z lokalnym destylatem, wstrząśnij umiarkowanie energicznie, wlej do kieliszka i wypij tyle, ile uważasz za stosowne w danej chwili i w danym miejscu (praktyczna porada: zamiast kieliszka, możesz użyć termokubasa).

***

Wracam jednak do opisywanego zdarzenia. Zajmując się wszystkimi opisywanymi czynnościami, cały czas miałem nieodparte wrażenie, że nie jestem sam. Odczucie to było na tyle silne, że obszedłem cały grądzik, ale nikogo i niczego nie spotkałem. Wróciłem więc do polowego drinkbaru i ponownie odniosłem wrażenie, że cały czas jestem obserwowany i to w sposób - o ile można to w taki sposób określić - mało przyjazny. Pomyślałem jednak, że to prawdopodobnie skutek przemęczenia i muszę to po prostu zignorować. 

I zapewne spróbowałbym to zrobić, gdyby nie to, że chwilę później do obozowiska powróciła dziwnie poddenerwowana Iwona z informacją, że podczas wędrówki po okolicznych łąkach, cały czas wydawało jej się, że ... jest śledzona. 

Nigdy, nawet w najgłębszych praczasach, nie czułem się źle w przyrodzie. Nigdy też, podczas naszych wyjazdów, nie zdarzyło nam się porzucić miejsca, które wcześniej upatrzyliśmy sobie na nocleg. Tym razem tak się jednak stało i szczerze mówiąc podjęcie decyzji o zmianie lokalizacji nie zajęło nam zbyt wiele czasu. 

Do dziś nie wiem, co się tak na prawdę wydarzyło się na opisywanym grądziku. Faktem jest natomiast, że całkowicie niezależnie od siebie wyczuliśmy obecność czegoś, czemu ewidentnie przeszkadzaliśmy. Po powrocie do Olsztyna zacząłem szukać informacji na temat tego miejsca, ale niczego sensownego nie znalazłem, poza tym, że podczas wojny w tym miejscu znajdował się niemiecki posterunek. 
Być może była to, swego rodzaju, partnerska halucynacja wywołana wyjątkowo męczącym dniem, a być może mieszkańcy Goniądza wiedzą coś, czego nie wiemy my.

PS. Nie zaszkodzi podczas czytania: 
https://www.youtube.com/watch?v=AEA4jGx3UVk