Nic się nie dzieje, czyli o żurawiach i zbożu

Z lipcem jest jak z polską kinematografią, którą celnie i ponadczasowo podsumował Zdzisław Maklakiewicz: „A w filmie polskim proszę Pana, to jest tak: nuda,…. nic się nie dzieje proszę Pana”. Co prawda początek miesiąca nie był jeszcze taki zły, ale potem zacząłem czuć się jak na rozdaniu nagród Polskiej Akademii Filmowej. Wracając jednak do sedna. Po trzech dniach deszczu i braku słońca, wczorajsze przedpołudnie było wreszcie w miarę przyjemne, co skłoniło nas do wyjazdu za tzw. miasto. Wyjazd nie był, ot takim sobie, zwykłym spacerkiem. Wyjazd miał swój cel! Dowiedziałem się mianowicie, że na niewielkim jeziorku przylegającym do jednej z podolsztyńskich wsi, przebywa łabędź krzykliwy, zwany potocznie na Warmii - Cygnus cygnus. Niestety, po przyjeździe okazało się, że na wzmiankowanym zbiorniku wodnym kręci się kilka łabędzi, ale niemych (Cugnus olor). Od miejscowych wędkarzy dowiedzieliśmy się jednak, że krzykliwy:

a) przebywa,

b) tylko aktualnie gdzieś poleciał,

c) ale na pewno wróci,

d) niestety, nie wiadomo o której.

Z wędkarskich relacji wynikało również, że pojawił się na jeziorku wczesną wiosną i tak już został, trawiąc czas na jedzeniu, spaniu, chuliganerce i wycieczkach krajoznawczych. Nie mieliśmy niestety całego dnia, aby czekać na nicponia, więc po krótkim, bezowocnym objeździe pobliskich, śródleśnych rozlewisk, wróciliśmy do Olsztyna bez zdjęć Cygnusa cygnusa.

I to są właśnie uroki lipca. Łąki puste, lasy puste, jeziora i rozlewiska puste, a na dodatek gwiazda sezonu czyli krzykliwy, szlaja się po okolicy zamiast przebywać i pozować. Na szczęście, w takich sytuacjach, zawsze pozostają nam poczciwe żurawie na tle zboża.