O buczeniu bąka i beczeniu kszyka.

Krzysiek Mikunda (Blog „Leśne opowieści”) w ostatnim poście napisał o swojej wyprawie w okolice, zagubionej wśród lasów, wsi Orzechowo. Okazuje się, że byłem tam dokładnie tego samego dnia, ale trochę w innym celu. Był nim, położony w tej wsi, zabytkowy kościół. Polecam wszystkim taką wycieczkę, jednak nie o sakralnym budowlach jest ten post.

Orzechowo na skutek zawirowań historycznych składa się już tylko ze wspomnianego kościoła wraz z przylegającą do niego, zrujnowaną plebanią oraz leśniczówki. Tuż obok rozciągają się trzcinowiska, które niegdyś były zapewne jeziorem. I to właśnie tam, po wyjściu z samochodu, usłyszałem basowe buczenie bąka, a po chwili charakterystyczne beczenie tokującego kszyka. Początkowo pomyślałem, że to świetna perspektywa. Niedaleko od Olsztyna znalazłem ptaki, które zazwyczaj obserwuję nad Biebrzą. Po tej pierwszej myśli przyszła jednak druga. Owszem jest bąk i jest kszyk, tylko że sceneria jest jakaś nietypowa. Nie ma rozległych turzycowisk, tylko niewielkie trzcinowiska. Nie ma brzezin, tylko sosnowy las. Nie ma meandrującej rzeki, tylko zarastające jezioro. Jakoś mi to wszystko do siebie nie pasowało. I nie chodzi mi o to, że Warmia jest brzydsza od Doliny Biebrzy. Nie. Jest inna. I kiedy będę chciał posłuchać jak ryczą jelenie, albo obserwować perkozy i kormorany na jeziorach, pojadę pod Olsztyn. Ale kiedy będę chciał posłuchać bąka i popatrzeć na tokujące kszyki wybiorę się jednak nad Biebrzę.