Po prostu wodnik.

Napisałem w poprzednim poście, że ze względu na ponadnormatywną ruchliwość wodnika, udało mi się zrobić mu tylko jedno, jedyne zdjęcie. I kiedy prawie pogodziłem się już z faktem, że sfotografowanie tego ptaka to dla mnie za wysokie progi, poczyniłem pewną obserwację. Zauważyłem mianowicie, że wodnik, oprócz zdolności sprinterskich ma jeszcze jedną, ważną cechę, a mianowicie powtarzalność zachowań.

Znakomita większość znanych nam ptaków jest całkowicie nieprzewidywalna, by nie powiedzieć chaotyczna. Przeciętny przedstawiciel awifauny spędza dzień na łażeniu, jedzeniu, spaniu, ablucjach, nie mając przy tym żadnego konkretnego planu. Zupełnie inaczej jest w przypadku wodnika. Ten ptak nie uznaje improwizacji lecz działa według precyzyjnego harmonogramu. I w tym zacząłem upatrywać szansy na zrobienie więcej, aniżeli jednej fotografii.

Już po kilku zasiadkach udało mi się poznać rozkład dnia mojej ofiary:

7⁴⁵ – wodnik ostrożnie wysuwa się z zarośli po lewej strony czatowni.

7⁴⁶ – wodnik chowa się w zarośla.

7⁵¹ – wodnik ponownie wychyla się z zarośli i przesuwa się w stronę błotnistej łachy, pozostając jednak cały czas w cieniu.

7⁵² – wodnika nie ma i nawet nie zauważyłem kiedy drań zdążył zniknąć z powrotem w zielsku.

8⁰⁰ – wodnik wychodzi ostrożnie na środek łachy i zaczyna żerować.

8⁰¹ – wodnik kończy żerować i poruszając się z prędkością światła znika w zaroślach po prawej stronie czatowni.

9⁵⁷ – coś przelatuje przez łachę i znika.

        

Analizując powyższe, łatwo się domyśleć, że wszystkie, zrobione przeze mnie zdjęcia powstały pomiędzy 8⁰⁰, a 8⁰¹. Jednak nie zdjęcia są tu najważniejsze. Najcenniejsze jest to, że obcowanie z wodnikiem pozwoliło mi na stworzenie kolejnej klasyfikacji polskich ptaków. Tym razem kluczowym kryterium podziału nie jest biotop, ale dynamika. Biorąc zatem pod uwagę ten czynniki, ptaki dzielimy na:

1.        Statyczne,

2.        Częściowo statyczne,

3.        Ruchliwe,

4.        Bardzo ruchliwe,

5.        Bardzo, bardzo ruchliwe,

6.        Wodniki.