Szponiaste.

Rozlewisko, to nie tylko brodźce, gęsi, kormorany, kaczki, czaple i takie tam. Rozlewisko, to także miejsce bytowania dwóch gatunków pierzastych drapieżników – bielika i błotniaka stawowego.

Wspomniane drapole lubię z dwóch powodów. Pierwszy jest najbardziej oczywisty. Są po prostu atrakcyjne wizualnie. Co prawda nie udało mi się jeszcze sfotografować ich z bliska, ale pocieszam się, że mam na to jeszcze czas.

Druga kwestia to efekt ich pojawiania się nad wodą. O tej porze roku na rozlewisku nie pozostało już zbyt wiele ptaków. Większość z nich siedzi z dala od czatowni i jest praktycznie niedostępna, co powoduje, że siedzenie w budzie zaczyna być nudne. I wtedy na szczęście pojawiają się bieliki i błotniaki. Tylko one powodują, że całe to zgnuśniałe, ptasie towarzystwo wykonuje coś, co ożywia senną atmosferę jesiennego czatowania. Najczęściej jest to oczywiście totalna panika. Interesujące jest jednak to, że przybiera ona różną postać w zależności od tego, który z drapoli aktualnie penetruje teren. Już dawno przekonałem się, że siedzące na wodzie ptaki doskonale rozróżniają poszczególne gatunki. Pojawienie się błotniaka powoduje panikę, ale wyłącznie wśród łysek i mniejszych gatunków kaczek. Swoją drogą, kiedy obserwuję manewry błotniaka nad stadem tych pierwszych, odnoszę wrażenie, że wzniecanie wśród nich popłochu chyba go bawi. Niby szuka potencjalnej ofiary, a tak naprawdę ma dużo uciechy widząc, jak przerażone łyski podrywają się nad wodę, wydając przy tym dźwięk startującego F16.

Wizyta bielika to już trochę inna skala zamieszania. W tym przypadku prawie nie ma już odważnych. W powietrze podrywa się solidarnie prawie cała ptasia czereda. Zostają jedynie łabędzie, jakby wiedziały, że ze względu na swoje gabaryty pozostają poza zasięgiem szponiastego.

Szkoda tylko, że w tym roku nie przylatuje już rybołów. Ten gatunek jest poważnie, żeby nie powiedzieć skrajnie zagrożony. O ile bowiem bielik po prawie wymarciu na początku XX w. zwiększył swoją liczebność do około 1000–1400 par, o tyle populacja rybołowa wyraźnie się kurczy i obecnie wynosi około 30 par. Co gorsze, tak dzieje się tylko u nas. Stabilne populacje tych ptaków występują w krajach sąsiadujących. W samych tylko Niemczech doliczono się prawie 600 par, nie wspominając o Szwecji (graniczymy przez Bałtyk), gdzie żyje ich ok. 3500 par. Smutnym jest, że rybołowy nie znikają z powodu braku siedlisk czy pokarmu. Są po prostu mordowane w pobliżu jezior i przede wszystkim stawów hodowlanych. W takim przypadku nie pomogą działania podejmowane przez przyrodników, budowanie platform i wyznaczanie stref ochronnych. Tu trzeba zmienić ludzką świadomość. Tylko jak?