Wiosna!

Pojawienie się żurawi, to obok przylotu skowronków i czajek, chyba najważniejszy sygnał, że zaczęła się wiosna. Żurawie, to także gatunek, dzięki któremu wreszcie nie muszę biadolić, jak to źle się dzieje w ptasim świecie. O ile bowiem część przedstawicieli rodzimej awifauny zmniejsza swoją liczebność, o tyle żurawi przybywa i to w całkiem niezłym tempie. W latach 80 ub. w., krajowa populacja liczyła od 1680 do 1830 par. Obecnie to już 15 tys. par, a według danych Monitoringu Flagowych Gatunków Polski, populacja żurawi w przeciągu najbliższej dekady jeszcze się powiększy i to o 30%. Polska to również ważne miejsce w okresie migracji. Szacuje się, że jesienią zatrzymuje się u nas około 100 tys. tych ptaków, co stanowi blisko ¼ całej populacji europejskiej.

No dobrze, ale co właściwie sprawia, że żuraw miast wymierać, czuje się u nas coraz lepiej? Czynników odpowiedzialnych za taki stan rzeczy jest kilka. Pierwszy i najbardziej oczywisty, to czynna ochrona ptaków i, co bardzo istotne, preferowanych przez nich siedlisk. Zdaniem ornitologów takie działania spowodowały, że żurawie stały się mniej płochliwe (tego, to akurat jakoś nie zauważyłem) i coraz bardziej zbliżają się do cywilizacji. Przykładem jest np. gniazdowanie tych ptaków na minibagienkach położonych wśród otwartych przestrzeni uprawnych pól. I tu mamy czynnik kolejny, czyli właśnie wspomniane pola. Dla żurawi takie miejsca, to nic innego, jak suto zastawiony stół. Wiedzą o tym doskonale zwłaszcza rolnicy, dla których te ptaki stają się coraz bardziej poważnym problemem. Nie wiem, na ile jest to prawdą, ale podobno żurawie doskonale wiedzą jaka jest gęstość siewu kukurydzy (70-80 cm) i dzięki temu, idąc tyralierą, potrafią wydłubać spod warstwy gleby nawet do 10% ziarna.

No i wreszcie klimat. W czasach, gdy w Europie mieliśmy jeszcze wszystkie cztery pory roku, żurawie zimowały przede wszystkim na Półwyspie Iberyjskim. Obecnie część stad leci bliżej, czyli do Francji i Niemiec, a niektóre decydują się na pozostanie w kraju. Krótsza podróż, to mniej zagrożeń, czyli większa liczba osobników przeżywa czas migracji. I tyle.

To wszystko powinno cieszyć przede wszystkim nas - Słowian. Pisałem kiedyś o Wyraju, bajecznej krainie położonej na końcu drogi mlecznej, do której na zimę odlatują ptaki. Okazuje się, że nie tylko one. Lecą tam również ludzkie dusze. A jak się tam dostają? W najprostszy z możliwych sposobów. Przyczepiają się po prostu do … piór odlatujących żurawi.