Mądry Polak po whisky.

         Pomijając dzisiejszy dzień, atmosfera za oknem, przypomina polsko-syryjskie wesele. Planowany wyjazd nad Biebrzę przesunięty o tydzień, a w okolicach Olsztyna - pusto. Jest jednak coś, co pozwala o tym zapomnieć. W takie dni nic tak bardzo nie poprawia nastroju, jak łyski i whisky. Jeżeli nie wierzycie, to zapytajcie Waszego psychiatrę lub terapeutę (ale nie tego od uzależnień!) i/lub ewentualnie jakiegoś Szkota.

         No dobrze. Fajnie się zaczęło, ale to niestety blog przyrodniczy, więc zostawmy w spokoju pachnący torfem destylat i zajmijmy się wyłącznie przyrodą.

         Łyski to, podobnie jak szereg innych gatunków, bardzo niedoceniane ptaki. Jako niewymierającym, nie poświęca się im okładek pism dla fanów przyrody. Nie widnieją na sztandarach organizacji ekologicznych i - choćby nawet tak nam się wydawało - nie są bohaterkami utworów artystycznych (Łysek z pokładu Idy był koniem, ptak na obrazie Chełmońskiego, to kurka wodna, a Riedel śpiewał o alkoholu itd. itp.). Nawet w „Polskiej kuchni myśliwskiej” łyska występuje zaledwie w sześciu odsłonach, czyli dokładnie w tylu, w ilu niedźwiedź, a przecież tego ostatniego konsumujemy zdecydowanie rzadziej.

Wstyd przyznać, ale sam również nie doceniałem tego zacnego ptaka. Łyska raczej nie bywała moim głównym celem fotograficznym. Nigdy nie mówiłem sobie – co tam rybołów, dziś będę fotografował łyski. Kiedy jednak siedziałem w czatowni, a wokół nie działo się kompletnie nic, czasem kierowałem obiektyw na to, co akurat było, a poczciwa łyska była zawsze akurat.

I stąd właśnie ten post. W ten sposób chciałem podziękować łyskom za dotrzymywanie mi towarzystwa na pustym rozlewisku i za bycie najtańszą przynęta na skrzydlate drapieżniki (co prawda w tym roku jeszcze niczego mi nie przyciągnęły, ale wcześniej i owszem).

Myślę, że czasem warto fotografować również te pospolitsze gatunki. Głównie dlatego, że to, co dziś występuje powszechnie, jutro może stać się rzadkie. Cietrzewie i mamuty, też kiedyś występowały wszędzie i mało kto chciał je fotografować. A teraz? A teraz wszyscy oddaliby duszę za zdjęcie mastodonta, przechadzającego się w porannej mgle po tokowisku.

I na koniec kolega łysek z rozlewiska.