Latacze.

Ostatnio tempo publikowania moich postów wyraźnie siadło, co jest pochodną trzech rąbków u spódnicy, a mianowicie:

·        braku czasu na fotografowanie,

·        braku obiektów do fotografowania,

·        braku warunków świetlnych do fotografowania.

Oczywiście zawsze mógłbym zamieszczać ponure zdjęcia niczego, ale nie chcę tego robić, gdyż:

·        nie prowadzę bloga komercyjnego,

·        nie prowadzę dziennika moich poczynań przyrodniczych,

·        nikt mi jeszcze nie groził śmiercią z powodu przestojów,

Na szczęście okres letnio-jesienny, choć nietypowy, był dosyć szczodry, więc do czasu sfotografowania czegoś aktualnego, będę zamieszczał to, co mam jeszcze w tzw. zanadrzu.

Tym razem latacze różnego autoramentu, czyli jedna z moich ulubionych fotokategorii. Część z nw. (niżej widocznych), to zdjęcia zamierzone, a część, to fotki zdecydowanie przypadkowe.

Te pierwsze wykonuje się raczej trudno, gdyż praktycznie niemożliwym jest przewidzenie, co knuje, obserwowane przez nas, ptasie indywiduum. W skrócie wygląda to tak: siedzimy sobie w czatowni, przed nami ptaszyna spokojnie przeczesuje błoto, parametry sprzętu ustawione na ww. przeczesywanie. Trwa to jakiś czas i nagle ptak, w oka tiku, podejmuje decyzję o daniu niesygnalizowanego dyla. O ile śmignie w bok, w górę lub w kierunku fotografującego, jest jeszcze nadzieja, że wiedziony odruchem, palec uruchomi migawkę. Niestety często lub wręcz najczęściej, pierzasty cwaniaczek wybiera przeciwny, od czatownianego, kierunek. Oczywiście ostre, jak wzrok dezynsektora, zdjęcia sterówek są cennym materiałem poglądowym w procesie przyswajania ptasiej anatomii, jednak - przynajmniej w mojej opinii - do publikowania nadają się, co najwyżej, średnio.

Na domiar złego, powyższe uwagi odnoszą się do prawie wszystkich sytuacji, niezależnie od tego, czy fotografujemy na łące, w lesie, czy gdziekolwiek indziej, poza ZOO.

Nieco inaczej jest w przypadku czatowni z nęciskiem. Co prawda nie mam większego doświadczenia w tej materii, ale z opowieści Pawła Figlanta (http://pawelfiglant.blogspot.com/2015/08/antyfotografowanie_29.html) wynika, że konstruując budę, można mniej więcej przewidzieć skąd nadleci, zwabiony smakołykiem, drapieżnik lub wszystkojad (mam nadzieję, że wkrótce uda nam się to sprawdzić w praktyce).

Ktoś może powiedzieć, że marudzę i, że najłatwiej jest fotografować ptaki w locie, kiedy spokojnie kołują nad naszymi głowami. Zgoda, tyle tylko, że takie zdjęcia są mało atrakcyjne i w najlepszym przypadku sprawiają wrażenie, że ktoś nakleił ptasią sylwetkę na kartkę papieru do kserokopiarki.

I to byłoby, przynajmniej na razie, na tyle. Jutro w nocy wyjeżdżamy nad Biebrzę. Choć wieść gminna niesie, że rzeka już nie ma, mam nadzieję, że to, co po niej pozostało, jest jeszcze na tyle fotogeniczne, że uda nam się przywieźć jakieś zdjęcia.