Pochwała wczesnego wstawania.

Pisałem już kiedyś na temat wczesnego wstawania w celach fotograficznych. Tym razem postanowiłem popastwić się nieco nad jasną stroną tego zjawiska, zwłaszcza że wstawanie o tej porze roku, to wysiłek żaden, a radości mnóstwo.

Wbrew pozorom (i mojej pisaninie) wstawanie przed brzaskiem ma dużo więcej zalet, aniżeli wad.

Przede wszystkim, gdy wstajemy wcześniej, zyskujemy czas, na który zwykle nie mamy … czasu. Pobudka dwie godziny przed planowanym wyjazdem pozwala nam mianowicie na:

·     Dokończenie oglądania filmu w kinie nocnym, albo fragmentów eksperymentalnego spektaklu teatralnego dla pracujących na drugą zmianę lub cierpiących na asomię,

·      Przyswojenie niepotrzebnych informacji z internetu (niestety ciągnie do nałogu),

·     Dokończenie książki o jednym z mniej znanych epizodów II wojny światowej, żeby wreszcie dowiedzieć się, jak się kończy (epizod, nie wojna),

·      Wypicie kilku kaw,

·     Zjedzenie śniadania w tempie zdecydowanie wolniejszym od tempa szakala pożywiającego się w obecności wyposzczonego stada hien,

·      Sprawdzenie sprzętu, jeżeli nie chciało nam się tego zrobić wieczorem,

·      Rozpaczliwe poszukiwanie zapodzianych gdzieś, kluczowych elementów ww.

·     Przygotowanie ubrań dostosowanych do aktualnego stanu pogody, a nie do pobożnych życzeń zapowiadaczy, z dnia poprzedniego,

·     Wykonanie serii ćwiczeń gimnastycznych przy otwartym oknie (to plan na sezon 2040/2041),

Po wykonaniu wszystkich tych czynności, można …. wrócić do łóżka lub jednak pojechać w teren. Ta druga opcja też ma, wbrew pozorom, sporo niezaprzeczalnych zalet. Przede wszystkim można spokojnie odespać wspomniane dwie godziny w samochodzie. Nie, nie, oczywiście żartuję.

Najlepszą stroną jest (zakładając, że brzask i świt w ogóle się ujawnią) samo przebywanie w tych, wyjątkowych, okolicznościach przyrody. Jeżeli na dodatek jest mgła, to nasza wyprawa przypomina wręcz moment rozpakowywania świątecznych prezentów. I choć nie zawsze znajdziemy laptopa, to jakieś skarpetki powinny się trafić.

Tak było i tym razem. Wykonałem część ww. czynności (poza gimnastyką rzecz jasna) i pojechałem w teren. Zobaczyłem, jak budzi się dzień, natknąłem się na wyłaniającego się z mgły, pokrytego cyfrowym szumem poranka, byczka i odsypiającą nocne szaleństwa, łanię. Było warto. Jak zwykle.