Sielanka.

Tym razem naszym najważniejszym celem wyjazdu nad Biebrzę nie było fotografowanie. Być tam jednak i kompletnie nic nie pstryknąć to, jak nie przymierzając, wejść do polecanego przez kierowców TIR-ów przydrożnego baru z golonkami i zamówić naleśniki z serem.

Nie chcę znowu marudzić, że sucho i że ptaków nie ma, więc ograniczę się tylko do lakonicznego stwierdzenia, że sucho i ptaków nie ma, przynajmniej tych związanych z wodą. Nad Biebrzą zaczął się czas intensywnych sianokosów, więc łosie i jelenie także zrobiły sobie wolne od modelingu i zalegają gdzieś w głębi sucharów. Co prawda gdybyśmy nie zarywali nocy i wstawali, jak ludzie przed świtem, zdjęć byłoby pewnie więcej, ale zarywaliśmy (no dobrze, ja zarywałem), więc efekt jest taki, jaki widać poniżej.

Przyznaję, że choć od lat nie mieszkam już na Podlasiu, cały czas urzeka mnie sielskość tej krainy i związany z nią rytm życia. Tam nie ma pogoni za pieniądzem i złudną, krótkotrwałą sławą w miejskim piekle. Tam czas pracy i odpoczynku wyznacza przyroda, a nie ułożony przez kogoś grafik godzinowy. Tam ze snu wybudza światło brzasku i melancholijne śpiewy powracających znad rzeki kłusowników, a nie dwie komórki z ustawioną funkcją drzemki.

Chciałbym jeszcze kiedyś pożyć tym właśnie rytmem i w tamtejszych okolicznościach przyrody. Wstawać rano i uśmiechem przyrządzać sobie śniadanie. Nie jakieś tam wymyślne danka rodem z dętych, warszawskich barów śniadaniowych, ale proste i sycące wiejskie jedzenie. Ot, dwie uczciwe pajdy komiśniaka z masłem i ćwiartką gotowanego na parze prosiaka. A do tego garniec mleka wymieszanego pół na pół z samogonem upędzonym na krzepkim cukrze z własnych buraków. A potem do pracy! Na łąki! Na sianokosy! Na grzbiecie przewiewna koszula, a w przewieszonej przez ramię torbie, drugie śniadanie i butla samogonu, gdyż nic tak nie gasi pragnienia w letni skwar, jak słoik schłodzonego w rzece bimbru. I tak od zarania, aż do południa, gdy nastaje krótki czas odpoczynku. Kładzie wtedy człowiek swe udręczone ciało w cieniu gruszy i pogryzając kłącze bielunia, spogląda leniwie na kobietę niosącą trojaki z gęsiną i tłustym twarogiem, hojnie zaprawionym słodką, wiśniową nalewką na samogonie. Zjadłszy, zasypia człowiek spokojnie, ale gdy tylko południowy skwar zaczyna ustępować miejsca skwarowi popołudniowemu, znowu rusza do pracy. Nie spieszy się jednak. Podnosi się godnie, powoli i wychyliwszy na szczęście kilka kwaterek samogonu, staje w łanie. I na powrót, hen nad ruń, wznosi się metaliczny śpiew kos i sierpów, zagłuszając skrzekot skowronków. I kładą się równymi rzędami pełniki, stokłosy, tymotki, jaskry, firletki i nowonarodzone sarny. I tak do wieczora, do czasu, gdy ostatnie promienie słońca znikną za brzeziną. Staje wtedy człowiek na miedzy i z wolna popijając samogon, patrzy na to, co uczynił przez cały dzień i serce mu się raduje.

A potem wraca człowiek do domu, na wieczerzę i na zasłużony sen. Może wreszcie usiąść pod starą lipą i pokrzepiając się sycącą, gorącą polewką z maślanki, samogonu, jarmużu i podwędzanej słoniny, pospoglądać na swoje obejście. Na dom, pamiętający jeszcze carską prohibicję z 1914 roku, na stodołę, w której suszą się nalewkowe zioła i na drewutnię, z której dobiega, kojący uszy, bulgot zacieru.
Ech! I byłaby to najsielańkowatsza na świecie sielanka, gdyby nie to, że następnego dnia znów o świtaniu trzeba ruszyć w łąki, więc człowiek się nawet jednego piwa napić nie może.

PS. Zgodnie z obietnicą, od dziś zaczynam podpisywać niektóre zdjęcia.

Łoś z jarzyną w pysku.

Boćki białe w deszczu w okolicach wsi Sojczyn Borowy.

Biebrza w pobliżu Białego Grądu.

Kośne łąki w Sojczynie Borowym.

Samiczka dzierzby gąsiorka.

Myszołów zwyczajny w niezwyczajnych Kapicach.

Goździk kartuzek.

Grążel żółty w rzece Jegrzni.

Orlik krzykliwy.

Pokląskwa.

Zając szarak (Paszteticus pyszatus).