Jest zima, więc musi być biało.

Łabędź niemy? Wystarczy posiedzieć chwilę wśród stada tych ptaków, aby przekonać się, że nazwa ta jest zupełnie chybiona. Nie pasuje do niego również inne określenie – łabędź głuchy. Więc jak powinno nazywać się to stworzenie? Wydaje się, że najbardziej adekwatna byłaby, zapomniana dziś, nazwa – łabędź grubodzióbny. Skąd jednak to pierwsze nazwanie? Ano stąd, że kiedyś wierzono, że łabędź ten to permanentny milczek, który odzywa się tylko raz, tuż przed śmiercią.

Łabędzie nieme są tak powszechnie spotykane, że można odnieść wrażenie, że ten gatunek jest z nami od zawsze. Owszem jest, ale kiedyś nie był tak liczny. Przed II wojną światową, jak pisał Andrzej Dunajewski, „… nielicznie gnieździ się w północnych częściach kraju i w województwie poznańskim”. A Jan Sokołowski w wydanej w 1980 roku książce „Tajemnice ptaków” stwierdza, że „po przeszło 20 latach prawnie obowiązującej ochronie ptaków (…) można pokusić się o krótki przegląd jej pozytywnych wyników (…). Tak np. łabędź niemy (…) był przed wprowadzeniem ochrony bardzo rzadki i w granicach Polski występował w stanie dzikim jedynie na niektórych jeziorach Mazur i Pomorza”.

I tak to już jest w tej przyrodzie. Niektóre gatunki znikają, lub stają się rzadkie, ale w zamian pojawiają się inne lub te, które były kiedyś nieliczne, powiększają swoją populację.

PS. Ciekawostka i apel. W Polsce łabędź niemy występuje w dwóch odmianach barwnych, z których jedna (zdecydowanie rzadsza) nazywana jest odmianą polską. Jej przedstawiciele charakteryzują się białym (a nie szarym) puchem u piskląt, białym ubarwieniem upierzenia we wszystkich szatach oraz cielistoróżowymi nogami. Gdyby ktoś z Was widział takiego osobnika, bardzo proszę o informację.

 ______________________________________________________________________________________

Dunajewski A. 1938. Ptaki (Aves). Wyd. 3 z Fauna Słodkowodna Polski. Wyd. Kasy im. Mianowskiego Instytut Popierania Nauki

Sokołowski J. 1980. Tajemnice ptaków. Instytut Wydawniczy "Nasza Księgarnia"