Moje marzenie.

Każdy przyrodnik-fotoamator ma swoje marzenia. Jeden chciałby sfotografować wilka, inny łoszę pokrytą kroplami deszczu, a jeszcze inny bieliki żerującego na truchłach wyżej wymienionych gatunków. Ja też oczywiście mam swoje, ale o tym za chwilę.

Ostatnio, kiedy zgięty w pół z zimna lazłem do samochodu po zapomnianą butelkę z oranżadą (swoją drogą szkoda, że ludzie, którzy wylansowali Coca Colę, nie zwrócili uwagi na ten ponadczasowy napój), pomyślałem, że niby mamy XXI wiek, a dalej jest, jak w Średniowieczu.

O co chodzi? Już wyjaśniam. Żeby zrobić w miarę ciekawe zdjęcie, trzeba wstać przed świtem. O ile zimą jest to jakaś piętnasta, o tyle wiosną, nawet wczesną - już nie. Czyli, mówiąc krótko, wstajemy zaraz, po położeniu się spać. W moim przypadku najczęściej pobudka następuje później, niż to zaplanowałem (funkcja drzemki w budziku powinna być prawnie zakazana), więc wszystko robię w sprinterskim tempie. Ale ok. Jakoś się zbieram i wsiadam do auta. I tu dociera do mnie, że nie mam niczego ciepłego do picia. Najgorsze w tym jest to, że tak jest prawie zawsze. Wieczorem składam sobie uroczyste przyrzeczenie, że tym razem na pewno zabiorę w teren termos z kawą. Jednak rano, albo nie ma czasu, albo nie ma kawy (bo zapomniałem kupić), albo nie ma termosu (bo został w samochodzie). Trudno - myślę – kupię na stacji benzynowej. Rzeczoną stację (ostatnią na trasie!) mijam jednak gnając na złamanie karku, gdyż słońce szykuje się już do wyjścia zza horyzontu i za chwilę przepadnie ta przeklęta złota godzina. Dobrze – zaczynam kombinować – w terenie pewnie nic nie będzie i szybko wrócę do domu. W terenie jednak coś jest, więc o powrocie nie ma mowy. Są za to 3 stopnie poniżej zera, a do picia mam tylko wspomnianą oranżadę, niestety w mało przyjaznym dla spragnionego, stanie skupienia.

W tym miejscu przyszedł czas na tytułowe marzenie. Oczywiście wiem, że wilki, łosie i bieliki są super, ale jest coś zdecydowanie lepszego. To coś, to gorąca kawa w mroźny dzień. I dlatego nie rozumiem, jakim cudem w XXI wieku, ciągle istnieje problem z dostępem do tego napoju? Jak to możliwe, że do tej pory, na przeszło 30-sto kilometrowym odcinku Carskiej Szosy nie postawiono ani jednego automatu z kawą? Podobnie jest na Białym Grądzie, Ławkach i Grzędach. Przecież prawie codziennie te miejsca odwiedzają setki ludzi, z których większość jest miłośnikiem czarnego naparu! Ta sama, kompletnie niezrozumiała, sytuacja ma miejsce na Warmii! Tu również nigdzie w terenie nie kupimy kawy! Nie pojmuję tego! Co jest takiego trudnego w uruchomieniu kilku tysięcy kawopunktów dla zmarzniętych leśników, ornitologów, myśliwych, fotoamatorów i wędkarzy, o grzybiarzach, babciach-chruściarkach i kłusownikach nie wspominając?

Chciałbym kiedyś ruszyć w teren, spędzić kilka godzin w czatowni, po czym podejść do zamontowanego w trzcinach automatu i, jak cywilizowany człowiek, wypić kubek parującej kawy. I to jest właśnie moje marzenie.