Trochę inne widoczki.

Pogoda za oknem osiągnęła już chyba dno swoich możliwości. Ani to zima, ani przedwiośnie, ani jakakolwiek inna, znana mi pora roku. Szczytem był już dzisiejszy poranek, który - jestem przekonany - swym urokiem uszczuplił krajową populację o niejednego meteopatę. Wiem, co piszę, gdyż sam podczas wchłaniania porannej kawy, przyłapałem się na, podejrzanie intensywnej, kontemplacji kuchennej instalacji gazowej.

Z tego też powodu postanowiłem pokazać nieco inne zdjęcia, wyszperane podczas rutynowej kontroli smętnych resztek pamięci na dyskach. Proszę się nie obawiać, to tylko jednorazowy wyskok. Więcej tego typu zdjęć nie pokażę, choć z drugiej strony, część z nich tematycznie (np. fotografia flamingów) nawiązuje do drugiego członu nazwy tego bloga, czyli fotografii - było, nie było - przyrodniczej.
Poniższe fotki zrobiłem w 2011 roku w Wenezueli. Część z nich (to te bardziej dżunglowe) przedstawia Park Narodowy Canaima. Pozostałe (te cukierkowate), to widoczki z Morza Karaibskiego.
PS. Niektórzy z Was pewnie znają te zdjęcia z praczasów mojego FB. Z jakiegoś jednak powodu część z nich wyparowała, a nie chcę umieszczać ich tam powtórnie.
PS.2. Gdyby ktoś planował wyjazd do Wenezueli (lub do innego kraju w tym regionie) - proszę o kontakt. Znam osoby, która wiedzą wszystko o tym kraju i dzięki którym, mój wyjazd, był jedną z najbardziej udanych podróży w moim życiu.

Laguna Canaima. To zdjęcie równie dobrze mogłem sobie ściągnąć z internetu, gdyż te trzy palmy, to trochę taki canaimski odpowiednik misia z Krupówek.

Prawie wszystkie druty w Wenezueli pokryte są tym czymś. Może ktoś wie, jak to się nazywa, gdyż nigdzie nie znalazłem nazwy tej rośliny (o ile rzeczywiście jest to roślina).

Wodospad Sapo w lagunie Canaima. Główna atrakcja tego miejsca, to możliwość przejścia między skałą, a ścianą wody (pamiętacie film "Ostatni Mohikanin"?). Niestety ze względu na panujące tam warunki nie udało mi się zrobić żadnego zdjęcia. Tzn. zdjęcia zrobiłem (pożyczonym aparatem), ale jedynym efektem była konieczność zwrotu pieniędzy za zniszczony sprzęt.

Droga powiatowa, gdzieś w Andach.

Fregata. Samce tego gatunku wyróżniają się (doskonale widocznym na fotografii) czerwonym workiem gardłowym.

Sępniki czarne i pelikan brunatny.

Trochę, jak z Bolka i Lolka, czyli Orinoko.

Morze Karaibskie. Na tego typu wysepki można dostać się tylko wynajętą (lub w przypadku niedziada - własną) łódką.  Lokalny armator zabiera chętnych rano i odbiera (zazwyczaj) z powrotem o umówionej uprzednio porze. Na niektórych z tych wysepek działają mikrojadłodajnie i inne przybytki umilające pobyt. Działa też maleńka muszka, która, od czasu do czasu, dzieli się dengą - chorobą będącą połączeniem grypy i odry. Nie należy się jednak obawiać. Prawdopodobieństwo zachorowania jest takie samo, jak przejęcie boreliozy od naszych poczciwych, krajowych kleszczy, czyli raczej niewielkie. 

 

Mangrowiec. Świetne miejsce do podpatrywania ryb. Jedynym mankamentem jest spotkanie z aguamala ("zła woda"), czyli meduzą z gatunku wrednych. Jej dotyk co prawda nie boli, ale zostawia rozległą, paskudnie wyglądającą, brązową plamę w miejscu zetknięcia. Tak naprawdę, nie jest to żaden problem, gdyż plama znika samoistnie, a taki epizod można wykorzystać po powrocie, opowiadając znajomym, wyssane z palca, historie o bohaterskiej walce z wodnym potworem.

Ginąca fauna Wenezueli z Chin.

Rzeka Carrao i "nasza" łódka. Choć w umowie był spływ (co prawda w górę rzeki), to w międzyczasie okazało się, że będzie to jednak spływomarsz (i bardzo fajnie!) z uwagi na niski poziom wody na niektórych odcinkach rzeki.

Ryba papuzia parku narodowego. Przysięgam, że nie wiem skąd się wzięła na tej plaży. Na 100% nie została skłusowana, a już na 110% nie kuszą.

Tzw. słupek, czyli lokalny postój taksówek

Carrao. Mniej więcej w tym miejscu utopiłem swoją jedyną zapalniczkę. Wydawać by się mogło, że to żaden problem, a jednak. W Wenezueli prawie nikt nie pali papierosów, więc miejscowi nie posiadają tzw. ognia. Z tego powodu, aż do późnego wieczora jedyna myśl, która zaprzątała mój umysł to - "czy w dżungli czasami zdarzają się pożary"?

To cała (przysięgam!) podaż papierosów i tytoniu do żucia na jednym z typowych bazarów. Kupiłem cały ten towar w związku z czym, lokalni Mariachi mają w swoich repertuarach pieśń o białym przybyszu, który pojawił się znikąd, uwolnił miejscowych od parszywego nałogu i zniknął. Podobno na pamiątkę tego wydarzenia, co druga dziewczynka w tym regionie, ma na imię Gotkiewicz.

 

Tepuy, czyli takie nasze Góry Stołowe.

Na zdjęciu powyżej i na tych dwóch poniżej - wodospady (w sumie cztery: Hacha, Wadaima, Golondrina i Ucaima) w lagunie Canaima.

Palenie pozostałości trzciny cukrowej. W 100% legalne.