Subiektywna klasyfikacja.

No nie da się! Nie da się i już, choćby to był setny (czyli trzeci) raz w ciągu tego samego tygodnia. To taki mój wewnętrzny przymus, czy wręcz nałóg, na który kompletnie nie mam wpływu. Przyznam. Próbowałem z tym walczyć, ale chyba prędzej rzucę palenie, niż TO. O czym piszę? A miedzy innymi o tym, co poniżej, czyli o fotografowaniu łabędzi krzykliwych i innych zwierzaków.

Już dawno temu zauważyłem, że cykając fotki przyrodzie (ożywionej i tej niespecjalnie) bezwiednie kieruję się własną, swoistą klasyfikacją. I nią właśnie chciałbym się z Wami podzielić, czyli - innymi słowy - napisać o moich, w pełni subiektywnych, preferencjach zdjęciowych, które oczywiście, z braku miejsca i czasu,  potraktuję ekstremalnie wybiórczo.

Zacznę od żywych istot, które:

1.    Muszę fotografować (bo coś mi tak każe i basta!) – m.in. kszyk, rycyk, wszystkie gatunki gęsi, bocian czarny, czapla biała, rybołów, spotkana ostatnio wąsatka itp. Mam już naprawdę dużo zdjęć części ww. (niektórych z pewnych względów nie mogę już pokazać), a i tak wiem, że kolejny kszyk, czy rycyk na kołku spowodują, że nawet śmiertelnie zmęczony, wzuję wodery i powlokę się, żeby zrobić dokładnie takie same zdjęcia, jakie zrobiłem rok wcześniej.

2.   Fotografuję prawie zawsze – m.in. łoś, jeleń, lis, zając, bielik, rybitwy maści wszelakiej, kaczki (poza krzyżówką), czajka, kulik wielki, bóbr, wydra, remiz, żuraw, gągoł (ale wyłącznie samiec!) i wiele innych. Ta kategoria, to zwierzaki, które uwielbiam fotografować, ale czasem zdarza się że, bez większego żalu, rezygnuję z fotek.

3.   Fotografuję czasem – m.in. batalion, niektóre gatunki kaczek (zwłaszcza po przepierzeniu), sójka (wiem, że Głoś się właśnie wkurzył) itp. Przyznam, że to trochę dziwna (czasem nawet dla mnie) kategoria. Bo przecież taki np. batalion przyciąga nad Biebrzę armie ptasiarzy z całej Europy, a mnie jakoś nigdy nie zaczarował. Wiem, że jest, spotykam go często, ale jakoś wtedy, wolę tej no, ... herbaty zaparzyć. PS. Przyznaję. Mam w zanadrzu post o tym gatunku, ale czyż wyjątek nie potwierdza reguły?

4.    Fotografuję, ale nie w sytuacjach typu – "siedzi lub stoi, ewentualnie się patrzy" – m.in. bocian biały, dzięcioł duży, sierpówka, łyska, krzyżówka, sikora bogatka (pozostałe sikory należą do kategorii 2 i 3), wróbel, gawron, kawka, sarenka, łabędź niemy, kormoran. Wbrew temu, co piszę, to w większości fotogeniczne gatunki, ale ...  gdy tylko po prostu są, to jakoś mi (pdl. dla mnie) ta fotogeniczność zanika.

5.   Nie fotografuję nigdy – wiewiórka (zwana też w pewnych kręgach - Basią), jeż (no chyba, że kiedyś spotkam takiego,prawdziwego z rumianym jabłkiem na kolcach), zwierzęta z parków miejskich, ZOO-ów, hodowli, lad chłodniczych itp. I rzecz jasna - mewa śmieszka.

Podobnie rzecz ma się z tzw. plenerami. Oczywiście mam tu na myśli wyłącznie tereny naturalne, gdyż w miastach czuję się, jak mały Zhang w smogu, co dobitnie pokazał wyjazd do Berlina i Pragi, dwa lata temu. Z tej wycieczki przywiozłem może z dziesięć, wykonanych na siłę, kaprawych fotek, które nawet nie wiem, gdzie są.

W przypadku plenerów naturalnie-przyrodniczych, moja osobista klasyfikacja, jest zdecydowanie mniej rozbudowana, gdyż składa się tylko z trzech kategorii:

1.   Miejsca, w których zawsze będę pstrykał – szeroko pojęta Dolina Biebrzy, Suwalszczyzna, Warmia i Mazury, Pomorze.

2.    Miejsca, w których dotąd nie pstrykałem, ale kto wie? – wybrzeże Bałtyku, Dolina Dolnej Odry.

3.    Miejsca, w których nie pstrykałem, nie pstrykam i raczej nie będę pstrykał – reszta Polski, a zwłaszcza południe kraju. Oczywiście oglądając zdjęcia na zaprzyjaźnionych blogach, w przepełni doceniam uroki tych Krain, ale - wybaczcie - jakoś mnie do nich nie ciągnie. 

PS. Oczywiście nie twierdzę, że ta klasyfikacja jest wieczna i kiedyś zostanie wyryta na słoiku po ogórkach, w którym - w sproszkowanej postaci - wyląduję w leniwych odmętach pewnej nizinnej rzeki. Na razie jednak jest taka, jaka jest. I tyle.

 

 Kilka wydrzych dokfotek.

A na zakończenie - łabędzi wesołek z Łyny.