Subiektywna recenzja przewodników do rozpoznawania ptaków.

Ostatnio jeden ze znajomych powiedział mi, że jego 7-letnia córka interesuje się ptakami i niestety wygląda na to, że nie jest to tylko dziecięca, tymczasówka. No to – pomyślałem – masz chłopie poważny kłopot!

        Wszyscy doskonale wiemy, że grzeczne i kochające rodziców dzieci powinny skupiać się tylko i wyłącznie tym, co za jakiś czas przyniesie wymierne korzyści materialne! Takie pożyteczne zainteresowania zamieniają się z czasem w intratną profesję, dzięki której dziecko wspomoże ojca, gdy okaże się, że emerytura plus dochody z fordanserki wystarczają temu czcigodnemu starcowi tylko do trzeciego, tego samego miesiąca. I właśnie dlatego bardziej kochamy dzieci interesujące się notariatem, estetyczną chirurgią plastyczną, gazownictwem łupkowym, piłką nożną (w hiszpańskim klubie, a nie na podwórku) czy hurtowym handlem czymkolwiek. Bądźmy szczerzy! To są właśnie te wspomniane, pożyteczne hobby, a nie obserwacja jakiś tam durnych ptaków, po której można mieć co najwyżej odciski w oczodołach!

Dlatego jeżeli podczas spaceru zauważycie, że dziecko z zaciekawieniem przygląda się gołębiom, mazurkom, sikorkom itp. i, na domiar złego, zaczyna zadawać pytania – reagujcie natychmiast! To na szczęście dopiero początek choroby, więc istnieje szansa na zwalczenie wirusa. Najważniejsze to, jak najszybsze, odseparowanie gówniarza od ptaków, co jednak, że nie jest takie proste, gdyż w Polsce awifauna jest praktycznie wszędzie. To, jak do tego podejdziecie, zależy od, posiadanych przez Was, środków finansowych. Jeżeli jesteście obrzydliwie zamożni, sprawa jest stosunkowo prosta. Szybka lobotomia w jakimś wschodnioazjatyckim, chirurgicznym raju i po ornitologicznym kłopocie. Zakładam jednak, że nie jesteście milionerami, ale coś tam macie odłożone, więc też nie jest źle. Zawsze możecie wysłać dziecko do szkoły z internatem na jakiejś bezptasiej wyspie i liczyć na to, że po jakimś czasie ptaki wyfruną mu z głowy.
Co jednak zrobić, gdy Wasza pensja jest, jaka jest i żadne operacje i wyjazdy nie wchodzą w grę? No cóż. Możecie spróbować bicia, ale to raczej nie przynosi pożądanych rezultatów, a na dodatek dzieciak może oddać. Uważajcie też na „życzliwych” znajomych, którzy będą doradzać Wam wizytę u psychologa. Musicie bowiem pamiętać, że większość tych, tzw. „terapeutów” wmówi dziecku, że to wszystko Wasza wina, więc po kilku sesjach z takim szarlatanem, raczej nie macie co liczyć na dofinansowanie w przyszłości zakupu kleju do protez.

Jeżeli zatem nie macie pieniędzy, nie realizujecie się w biciu i nie ufacie psychologom, to nie pozostaje Wam nic innego, jak pogodzić się z losem i zaakceptować nieszczęście, które na Was spadło. A jak już to zrobicie, to ... postarajcie się przynajmniej, żeby dziecko przeistoczyło się w ornitologa z prawdziwego zdarzenia!

I właśnie teraz, po tym krótkim wstępie, chciałbym przejść do meritum, czyli do wnikliwego omówienia tytułowych przewodników do rozpoznawania ptaków.

Nie oszukujmy się. Jeżeli ktoś chce zostać skutecznym ptakolubem, musi posiadać takie coś w swojej domowej biblioteczce. Problem jednak w tym, że większość tego typu wydawnictw nie jest warta nawet i pół funta zajęczych kłaków. Dotyczy to zwłaszcza książek, w których nie ma ilustracji, a jedynie - zdjęcia.

Moim zdaniem jedyne (polskojęzyczne) i godne polecenia przewodniki, to te poniżej. Są wśród nich pozycje starsze i te najbardziej aktualne. I jedne i drugie są (według mnie oczywiście) dobre, więc jeżeli potomek do tej pory jeszcze nie zmądrzał (a Wy nie wygraliście w gry liczbowe) - kupcie mu któryś z nich!

        A poniżej to, co udało nam się spotkać podczas jednej z przedwieczornych wycieczek.

Samiec sarny trzcinowej.

Łabędzie nieme.

Dzierzba gąsiorek.

Warmińska Myszka Miki (wersja fit).

Po prostu zając.