Patologia w przyrodzie.

Ten post nie jest przyjemny, ale przecież nie wszystkie muszą być takie. Jego geneza jest prosta i wynika z moich ostatnich obserwacji w terenie.

Wszyscy chcielibyśmy postrzegać przyrodę, jako coś idealnego, ładnego i bez skaz. Tymczasem rzeczywistość bywa różna. Zwierzęta, to nie wyłącznie postacie z naszych, kolorowych fotografii, czy bajek dla dzieci. To także niestety patologia, dewiacja i demoralizacja. W tym poście chciałbym zająć się, tą właśnie, ciemną stroną świata przyrody, czyli nadużywaniem. Tak, tak, to ostanie, to nie tylko domena ludzi. Prawda jest taka, że odurzają się również zwierzęta.

Zapewne wszyscy słyszeli o popijących słoniach. No cóż, te sympatyczne skądinąd,  zwierzęta piją od zawsze, choć przynajmniej w części, za naszą przyczyną. Już w Starożytności odkryto bowiem, że słonie bojowe, po wypiciu wina stają się jakie? Oczywiście jeszcze bardziej bojowe! Potwierdzenie tego faktu można znaleźć m.in. w pracy Arystotelesa pt. „Historia Animālium”. Autor pisze w niej, że na dietę wojennego słonia, składała się pasza, woda i … 7 litrów wina. Co tam zresztą jakiś tam Arystoteles. Wzmianka o alkoholowym stymulowaniu słoniowatych, pojawia się nawet w Biblii! Z opisu zamieszczonego w drugiej Księdze Machabejskiej wynika, że w bitwie pod Bet-Zacharia, Seleukidowie, chcąc rozgromić żydowskich powstańców, użyli słoni bojowych, którym „pokazano sok winnych jagód i morwy, aby je rozjuszyć do bitwy”.

Obecnie słoni bojowych już nie ma, co nie oznacza że, te w cywilu, są wolne od nałogów. Co chwila w mediach można znaleźć informację, a to o śmiertelnym porażeniu prądem słoni które, nie bójmy się tego określenia, po pijaku stratowały słupy trakcji elektrycznej, a to o grupie niedopitych olbrzymów włamujących się do sklepu i trzech domów w indyjskiej wsi Dumurkota w poszukiwaniu wina ryżowego.

Odurzają się zresztą nie tylko słonie. Takie np. delfiny lubią zabawić się rozdymką. Sprytne ssaki odkryły, że ryba ta w sytuacji zagrożenia, wydziela neurotoksynę, która w niewielkich dawkach działa podobnie jak alkohol. I wykorzystały to, na zasadzie, dwa w jednym. Najpierw odrobina neurotoksyny, a potem zabawa w tzw. piłeczkę.

Niewiele lepsze są renifery, które upodobały sobie halucynogenne muchomory Amanita muscaria. Tym, którzy są ciekawi, jak działają te grzyby, polecam film Jeana Jacquesa Annaud pt. „Niedźwiadek”.

No dobrze, a ptaki? Z przykrością muszę stwierdzić, że te również nie stronią i choć ustępują inteligencją delfinom, to i tak odkryły, że jedzenie sfermentowanych owoców jarzębiny czy ostrokrzewu jest, że tak powiem, przyjemne. Trzy lata temu, uwagę rosyjskich ornitologów, zwróciło nietypowe zachowanie jemiołuszek. Normalne zazwyczaj ptaki, nagle masowo zaczęły rozbijać się o budynki i inne przeszkody terenowe, w tym także o ludzi. Kiedy zaczęto szukać przyczyn owego szaleństwa, okazało się, że z powodem jest ciepła i wilgotna jesień. To ona właśnie spowodowała, że owoce jarzębiny zaczęły fermentować jeszcze na drzewach. A że dorosła jemiołuszka potrafi ich zjeść więcej, niż sama waży, na efekty nie trzeba było długo czekać.

Przyznam, że trudno mi o tym wszystkim pisać, a tym bardziej pokazać to, co zaobserwowałem w drodze nad Biebrzę. Mam jednak nadzieję, że ten post będzie przyczynkiem do dyskusji o tej, nieznanej szerzej, społeczno-zwierzęcej, problematyce. Wierzę, że zaowocuje chociażby otwarciem się klubów AA, nie tylko na ludzi a na, szeroko pojętą, przyrodę. W innym przypadku przygotujmy się na to, że w przyszłości nasze dzieci (i wnuki :)), podczas zabawy w parku, notorycznie zmuszone będą patrzeć na bełkoczącego, zataczającego się słonia, podtrzymywanego przez, równie pijaną, jemiołuszkę.

.