Do widzenia się z lasem.

         Skończył się weekend, więc czas na opuszczenie lasu. Choć nie jest to mój ulubiony ekosystem, tych kilka, spędzonych w nim godzin, było miłym urozmaiceniem łąkowych i torfowiskowych-bagiennych łazęg. Las, a przynajmniej ten, po którym się poruszaliśmy, to wyjątkowo komfortowe studio fotograficzne. Wszystkie zdjęcia, które zamieściłem w tym, oraz dwóch ostatnich postach, zrobiłem bez konieczności zanurzania się w chaszczach. Tak naprawdę wystarczyło połazić trzy dni po tych samych leśnych drogach, pozaglądać na przylegające do nich polanki i ... tyle.

         Zachęcam wszystkich do zanurzenia się w warmińskie lasy. Wybierzcie się tam późnym popołudniem, bądźcie cicho, a być może zwierzyna sama wyjdzie Wam naprzeciw.

PS. Jelenie i dziki to bardzo wdzięczne obiekty do fotografowania. Jest jednak coś co, podobnie jak one, kryje się w lasach, ale jest zdecydowanie rzadsze (niestety nie chodzi mi o wilka). Ale o tym, w którymś z kolejnych postów.

Czasem trzeba deszczu, by zdjęcia były inne :)

A czasem - uważnie patrzeć.

Zwierzaki były fajne, ale czas po burzy - też!

I wreszcie mgła, jak z filmu Carpentera:)