Taka, wredna mgła.

Wspominałem już o tym, że świt z roku na rok staje się coraz krótszy, pozostawiając coraz mniej czasu na fotografowanie. Bywa jednak i tak, że świtu nie ma w ogóle. Tak było i tym razem. Nie było brzasku i nie było świtu, bo była mgła. W Dolinie Biebrzy taki poranek to specyficzny spektakl dźwiękowy urozmaicony niespodziankami, które ukazują się wraz z unoszeniem się ponad rozległości torfowisk, przesiąkniętej różową poświatą, mgielnej cukrowej waty.

Ok., kończę ponieważ podejrzewam, że od czytania powyższego, zaczęły Was boleć zęby. Prawda jest taka, że mgła bywa fajna, ale ta akurat, taka nie była. W dniu, w którym powstały te zdjęcia była bardziej upierd …., tzn. wredną przeszkodą, niż jakimś tam spektaklem. O czwartej rano była tylko wilgoć, zimno i stado krów, które wylizały samochód, podeptały wodery, rozszarpały worek ze śmieciami i rozniosły je po całym Białym Grądzie. Zdjęć robić się nie dało, bo światła było tyle, co na lekarstwo. Trzeba było czekać godzinę, żeby cała ta cholerna zawiesina podniosła się na tyle, że można było dostrzec własne buty. Na szczęście, po kolejnej godzinie, zrobiło się jako tako i wtedy z krzaków wylazły żurawie i boćki widoczne na zdjęciach.

Kiedy wreszcie paskudne resztki szarych kłaków zniknęły definitywnie, można było ruszyć na zdjęcia, z których i tak nic nie wyszło, bo żurawie odleciały, boćki i krowy odeszły (śmieci oczywiście nie posprzątawszy), a nic innego się nie pojawiło.

Wiem, że po przeczytaniu powyższego, można odnieść wrażenie, że znowu tylko marudzę i narzekam. Nic bardziej mylnego! Może i poranek był lekko parszywieńki, ale w myśl powiedzenia - że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – popołudnie i wieczór, już niekoniecznie. A wszystko to za sprawą mojego ulubionego, ekskluzywnego klubu pod sklepem, ogniska, kiełbasy z radziłowskiego Lewiatana i takich tam :).

 

 

A to taki, warmiński dodatek :)