Taka sobie obserwacja.

      Ten post miał być o czymś innym, ale tradycyjnie, nie będzie. Wczoraj wieczorem wróciliśmy z Podlasia. Tym razem wybraliśmy alternatywną, leśną trasę przez Wielbark, Jedwabno i Butryny, licząc na kontakt z jakimś, wyżej uorganizowanym, życiem biologicznym. Nic takiego niestety nie spotkaliśmy, ale w zamian zobaczyliśmy, na czym polega różnica pomiędzy Doliną Biebrzy, a Mazurami i Warmią. Żeby było jasne. Mieszkam na Warmii dwa razy dłużej, niż na Podlasiu i czuję się już chyba bardziej stąd, niż stamtąd. Tak, czy siak, uwielbiam obie te krainy. To, co opisuję wynika jednak nie z sentymentów, a wyłącznie z poczynionych obserwacji.

     Pisałem już wcześniej, że warmińskie tzw. „puszcze”, to w większości lasy gospodarcze. I to właśnie, w całej okazałości, zobaczyliśmy wczoraj. Hektary wyciętych drzew, zaorana ziemia i sterczące, jak wyrzut sumienia, ogołocone z leśnego otoczenia, kapliczki. To wszystko dzieje się nie na jakimś tam niewielkim odcinku, ale na przestrzeni (z przerwami, oczywiście) kilkudziesięciu kilometrów. Wydawało mi się, że bardzo dobrze znam tę trasę, ale wczoraj przekonałem się, że bardziej uzasadnione jest stwierdzenie - znałem. Kiedy bowiem chciałem zajrzeć na pewną polanę, ledwo ją znalazłem, gdyż nie jest już żadną polaną, a przylegającą do asfaltu - łąką.

     Wiem, że ten zaorany, księżycowy krajobraz, będzie kiedyś ponownie lasem i to nawet fajniejszym, gdyż obecnie nie tworzy się już monokultur, stosuje się odnowienia naturalne, a sadząc - dobiera się gatunki drzew do siedlisk, a nie tylko do oczekiwań klientów. Wszystko super, tyle tylko, że tego „kiedyś”, nie dożyję, ani ja, ani moje wnuki.

     A jak jest w Dolinie i to także poza Parkiem? Tam jest po prostu inaczej, czyli zdecydowanie bardziej dziko (choć oczywiście znajdziecie tam też całe połacie nudnych, podlaskich, rolniczych krajobrazów). Właśnie ten fakt dotarł do mnie, po powrocie do domu, pewnie z żalu, że za mało nachapałem się tej dzikości. Różnica, o której wspominam powoduje, że nawet fotografowanie tu i tam jest inne. W warmińskich lasach po prostu chodzimy po, relatywnie wygodnych, dróżkach i liniach oddziałowych. Nad Biebrzą, żeby coś dopaść, często trzeba tłuc się, wypełnionymi mokrym torfem, koleinami, albo zanurzyć się w wierzbowy busz lub zalane wodą brzeziny. Być może zrobione w takich warunkach zdjęcia bywają gorsze technicznie, ale satysfakcja jest nieporównywalna.

PS. Pozostałe, biebrzańskie zdjęcia w kolejnych postach.