Namiocik II.

Jeden z ostatnich postów poświęciłem, zakupionemu w celach czatownianych, namiocikowi. Sprzęt ten jest już po testach terenowych, chciałbym zatem podzielić się ich wynikami, które być może przydadzą się tym, którzy planują fotografowanie w czymś, co samorozkłada się.

Po pierwsze. Namiocik, po wyjęciu z pudełka, nie nadaje się do fotografowania. Najpoważniejszym problemem są okienka, w które wyposażył je producent z przedmieścia Pekinu. Ponieważ są zrobione z moskitiery, nie ma możliwości wysunięcia przez nie obiektywu. Musimy zatem usunąć ową siateczkę przy pomocy nożyczek, noża, zębów czy innych, posiadanych narzędzi i, co ostrzejszych, części ciała.
Po drugie. Okienka są dwa, a przecież obiekty do fotografowania mogą pojawić się również po stronie, której chińska myśl techniczna, nie przewidziała. Dlatego też wycinamy dwa, dodatkowe otwory. My z uwagi na fakt, że dotarło to do nas dopiero w terenie, a także z racji nieposiadania noża, użyliśmy do tego celu papierosów. Co prawda początkowo obawialiśmy się, że w ten sposób zafundujemy sobie wikingowy pochówek, ale okazało się, że materiał, z którego uszyto namiocik, należy do tych trudnopalnych.

Dobrze. Mamy już przygotowane cztery otwory. Oczywiście trzeba je zamaskować (najlepiej siatką), gdyż po naszych przeróbkach, poziom zamaskowywalności namiociku, znacznie się obniżył. Tak przygotowaną czatownię, ustawiamy w wybranym miejscu i pakujemy się do środka, z całym dobrodziejstwem inwentarza. Proste? W lesie i na łące zapewne tak, ale na rozlewisku już niekoniecznie, a wynika to z trzech powodów:

1.  Woda na rozlewisku wyparowuje w błyskawicznym tempie więc, aby być w miarę blisko ptaków, namiocik stawiamy na czymś, co jeszcze wczoraj było rozlewiskowym dnem. W efekcie, po wejściu do środka, zapadamy się, wraz z czatownią, od 10 do 40 cm w głąb błocka.

2.  Materiał, z którego uszyto namiocik, nie przepuszcza powietrza, ale wodę i owszem (wiem, że to dziwne, ale w Państwie Środka, nie takie rzeczy już wymyślali). W efekcie, przebywanie w nim przypomina siedzenie w brodziku, zamontowanym w rozregulowanej saunie.

3.  Namiocik jest ciasny, jak nie przymierzając … jest po prostu ciasny, a my musimy zmieścić w nim siebie, statyw, aparat z teleobiektywem i plecak. Pewnie nie stanowiłoby to problemu dla joginów, ludzi-gum i ludzi-ośmiornic, ale my niestety nie należymy do żadnej z tych grup społeczno-zawodowych.

W rezultacie spędzenie w tym czymś kilku godzin, bywa przeżyciem ekstremalnym. Wiem, że zadajecie sobie teraz pytanie, jak można zidiocieć na tyle, by miast uwalić się, jak człowiek rozumny, na plaży - spędzać godziny w piekarniku, bezpowrotnie niszcząc sobie kręgosłup, kolana i mózg? Szczerze? Nie wiem. Wiem tylko tyle, że ja to po prostu uwielbiam.