Namiocik.

Od jakiegoś czasu znowu odwiedzamy rozlewisko. Aktualnie przebywa tam trochę siewkowców, dyżurne stadko gęgaw, duże stado żurawi, mieszana banda kaczek i różnego autoramentu, pierzasta drobnica. Może nie jest to karnawał w Rio, ale nie jest to także potańcówka dla samotnych serc w restauracji „Kolorowa” w Olsztynie, czyli coś tam można sfotografować.

Żeby dopaść to towarzystwo, trzeba się oczywiście ukryć. W ubiegłym roku korzystaliśmy z dwóch stałych czatowni, w tym jednej, zbudowanej przez kolegę Waldka, która rozmiarami i udogodnieniami, przypominała domek jednorodzinny. W zasadzie brakowało jedynie garażu, oranżerii i służbówki. Niestety, z uwagi na stan wody, czatownie, przynajmniej na razie, nie nadają się do użytku. Pozostało nam więc, zwykłe ukrywanie się pod siatką. Jest to metoda prosta, jednak nie zawsze wygodna i skuteczna.

Biorą pod uwagę wszystko powyższe, postanowiliśmy skończyć i z nowobogactwem i ze średniowieczem i skorzystać z technologii Hi-Tech, czyli nabyć namiot samorozkładający. W internecie oferta tego rodzaju sprzętu jest niezwykle bogata. Żeby wybrać najlepszy, konieczne było zastosowanie przemyślanej selekcji.

W pierwszym rzędzie odrzuciliśmy namioty w kolorach lawinowych, a w drugim te, rozkładające się w czasie powyżej 20 sekund. Trzeci etap selekcji dotyczył rozmiaru, który akurat w tym przypadku, liczy się, i to bardzo. Namiot nie może być zbyt duży, ani zbyt mały. Z tej przyczyny do wirtualnego kosza powędrowało namiocisko, wyprodukowane chyba z myślą o uchodźcach, a zaraz za nim namiocik przeznaczony dla ludzi, którzy w dzieciństwie palili za dużo papierosów.

Koniec, końców w grze pozostał tylko jeden zawodnik i ten właśnie trafił w nasze ręce. Trochę wstyd się przyznać, ale nabyta czatownia w rzeczywistości jest namiotem-zabawką dla dzieci. No ale co robić? Przeszła jako jedyna, wyrafinowaną selekcję? Przeszła!

Większość z Was zapewne wie, jak wygląda namiot samorozkładający. Nasz, po wyjęciu z pudełka, na którym oprócz instrukcję składania, widniało duże zdjęcie uśmiechniętej złośliwie dziewczynki, był początkowo zgrabnym kółkiem. Rozłożenie go trwało nawet krócej, niż obiecywał producent, ale złożenie … już nie. Jak wspomniałem, na opakowaniu znajdowała się wskazówka, jak to coś przywrócić do stanu pierwotnego. Wskazówka rysunkowa, więc teoretycznie każdy o IQ wyższym od torfu, powinien dać sobie z tym radę. W teorii zapewne. W praktyce, działając zgodnie z obrazkami, można sobie co najwyżej powyłamywać nadgarstki.

Niezrażony (wtedy, jeszcze nie!), sięgnąłem do internetu. Trochę zdziwiło mnie, że w całym Youtubie był tylko jeden filmik, jak składać namiot tego kształtu, ale ważne, że był. Miły pan wyciągnął za pleców identyczne, jak nasze, ustrojstwo, po czym złożył je błyskawicznie, jak nie przymierzając, prestidigitator. Proszę mi wierzyć, że pomimo usilnego wpatrywania się w jego ręce, niczego nie zrozumiałem. Oglądałem ten cholerny filmik kilkanaście razy, zatrzymywałem, cofałem i ciągle to samo! Pan składał, a ja … nie rozumiałem, jak on to robi!

Najdziwniejsze było jednak, towarzyszące mi uporczywie przekonanie, że gdzieś już widziałem tę twarz. Męczyło mnie to kilkanaście minut, po czym nagle doznałem olśnienia. Już wiedziałem, skąd go znam. Pan z filmiku był łudząco podobny do … dziewczynki z pudełka po namiocie.

PS. W celu odparcia zarzutów, że tekst nie koresponduje z fotkami, informuję, że poniższe zdjęcia zostały zrobione ze wspomnianego namiotu (+siatki), który prawdopodobnie już po wsze czasy pozostanie w stanie permanentnego niezłożenia.